Βουδαπέστη, πρωτεύουσα της Ουγγαρίας και έδρα της κομητείας της Πέστης, με περίπου 2.5 εκατομμύρια κατοίκους. Από αυτήν την πανέμορφη πόλη ξεκίνησε η περιπέτειά μας στις 15 Ιουνίου. Ο καιρός ζεστός, με έναν καταγάλανο ουρανό να σε προϊδεάζει για μια υπέροχη «βόλτα» με ποδήλατο. Δυνάμεις στο φουλ, διάθεση ανεβασμένη, λίγη αγωνία για το αν θα τα καταφέρω να ολοκληρώσω με ασφάλεια το GBI, (όπως και να το κάνουμε 750 χλμ. δεν είναι και λίγα). Ξεκινήσαμε την πρώτη ημέρα με κατεύθυνση το Komaron. Ένα μικρό χωριό 116 χιλιόμετρα από τη Βουδαπέστη και πολύ κοντά στα σύνορα με τη Σλοβακία. Η ομάδα κινήθηκε σβέλτα και με καλό ρυθμό, παρά τα αρκετά ανηφορικά κομμάτια. Τοπία καταπράσινα, απέραντα λιβάδια, ωραία παρέα, καθαρός αέρας. Όλα αυτά που σε κάνουν να αγαπάς το ποδήλατο, συγκεντρωμένα!. Το απογευματάκι στις εγκαταστάσεις της διοργάνωσης κύλησε ήρεμα με κουβεντούλα, πολύ καλή διάθεση, άφθονα γέλια και αρκετό φαγητό, πράγμα αναγκαίο για να αναπληρώσεις τις περίπου 4.000 θερμίδες που χάνεις κατά μέσο όρο την ημέρα. Στις 11 το βράδυ, η κούραση απ’ όλη την ημέρα μας οδήγησε όλους στις εγκαταστάσεις του camp για να κοιμηθούμε και να μαζέψουμε ενέργεια για την επόμενή μας εξόρμηση.

Το πρωί ξυπνήσαμε πολύ νωρίς μιας και οι πρώτες αχτίδες του ήλιου πλημμύρισαν το χώρο από τις έξι, πράγμα συνηθισμένο στην Κεντρική Ευρώπη.  Μαζέψαμε τα πράγματα μας και τα παραδώσαμε στα φορτηγά για να μεταφερθούν από τους διοργανωτές στον επόμενο προορισμό, την Μπρατισλάβα. Σήμερα θα περνάγαμε στην επόμενη χώρα του ταξιδιού μας, τη Σλοβακία. Περίπου 120 χιλιόμετρα μακριά μας. Ξεκινήσαμε το ταξίδι μας με συντροφιά έναν υπέροχο καιρό, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μας να φτάσουμε σχετικά γρήγορα στον προορισμό μας για να απολαύσουμε την όμορφη Μπρατισλάβα. Απέραντες εκτάσεις από δέντρα και γρασίδι απλώνονταν κατά μήκος της διαδρομής, ταξιδεύοντας το μυαλό μας. Προσεγμένοι δρόμοι, καθαροί, ευγενική αντιμετώπιση προς τους πεζούς και τους ποδηλάτες, σου έδιναν την εντύπωση ότι οι κάτοικοι αγαπούν τον τόπο τους και θέλουν να τον προσέχουν. Τέτοιες στιγμές συνειδητοποιούσαμε όλοι πόσο ακόμα απέχει η Ελλάδα για να φτάσει σε αυτό το σημείο. Νωρίς το απόγευμα φτάσαμε στον προορισμό μας. Το τοπίο επαναλαμβανόταν ευχάριστα. Τεράστια πάρκα δίπλα στο Δούναβη, απέραντες πράσινες εκτάσεις, κόσμος που απολάμβανε το μπάνιο του στα δροσερά νερά του ποταμού, ατελείωτοι ποδηλατοδρόμοι, σου επέτρεπαν να κινείσαι στην πόλη με ασφάλεια και να γεμίζεις το μυαλό σου με εικόνες μοναδικές. Δυστυχώς οι διοργανωτές μας επιφύλασσαν μια δυσάρεστη έκπληξη εκείνη την ημέρα. Οι αποσκευές μας έφτασαν λίγο πριν τις δέκα το βράδυ στερώντας μας την ευκαιρία να απολαύσουμε την Μπρατισλάβα που τόσο πολύ θέλαμε. Με την απογοήτευση ζωγραφισμένη στα πρόσωπα μας επιδιώξαμε στις επόμενες ώρες να απολαύσουμε μια χορταστική μακαρονάδα στο κέντρο της πόλης και να περπατήσουμε για λίγο στα γραφικά σοκάκια της πριν η κούραση της ημέρας μας οδηγήσει με συνοπτικές διαδικασίες πίσω στις εγκαταστάσεις για να κοιμηθούμε.

Επόμενος προορισμός το Klosterneuburg. Μια πόλη η οποία απέχει 16 χιλιόμετρα από την Βιέννη και περίπου 100 χιλιόμετρα από την Μπρατισλάβα. Ίσως η πιο όμορφη και η πιο εύκολη διαδρομή της διοργάνωσης. Με μηδενικά υψομετρικά και ολόκληρη τη διαδρομή να πραγματοποιείται πάνω σε ποδηλατόδρομο παράλληλα με τον Δούναβη τα λόγια περιττεύουν. Νέοι, ηλικιωμένα ζευγάρια, άνθρωποι κάθε ηλικίας διέσχιζαν τις δύο χώρες με τα ποδήλατα τους κάνοντας ποδήλατο-τουρισμό χωρίς την παραμικρή ενόχληση από διερχόμενα αυτοκίνητα με απόλυτη ασφάλεια και ηρεμία. Τοπία μοναδικά, εικόνες αξέχαστες, άνθρωποι ευγενικοί που σέβονται το συνάνθρωπό τους. Κάτι τέτοιες στιγμές συνειδητοποιώ πόσο τυχερός είμαι που μπόρεσα να βιώσω κάτι τόσο μοναδικό και σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα. Νωρίς το απόγευμα φτάσαμε στον προορισμό μας. «Βιέννη». Μια πόλη όπου προτεραιότητα έχει ο πεζός, το ποδήλατο, τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Τεράστια, καταπράσινα πάρκα στο κέντρο της πόλης, ελάχιστα αυτοκίνητα στους δρόμους (καθώς τα περισσότερα «κρύβονται» στα αναρίθμητα υπόγεια γκαράζ), επιβλητικά παλάτια, σημαντικά μουσεία, ανυπέρβλητα έργα Τέχνης, ιστορικά καφέ, υπέροχα γλυκά …Δυστυχώς τρεις ώρες είναι πολύ λίγες για να απολαύσεις αυτή την υπέροχη πόλη αλλά ήταν αρκετές για να ξεκουραστούμε, να χαλαρώσουμε και να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας για την επόμενη ημέρα.

18 Ιουνίου, είμαστε ήδη στην τέταρτη ημέρα. Έχουμε ήδη διανύσει με την ομάδα περίπου 350 χιλιόμετρα. Ποδηλατικά είμαστε καλά και η ομάδα έχει δέσει τόσο σε προσωπικό όσο και σε αθλητικό επίπεδο. Σήμερα έχουμε να διανύσουμε 155 χιλιόμετρα για να φτάσουμε στο Wieselburg. Ένα χωριό βορειοανατολικά της Αυστρίας. Οι συνθήκες ευτυχώς για εμάς παραμένουν ιδανικές. Ήλιος με ελάχιστα σύννεφα, ατελείωτες εκτάσεις με δάση να εναλλάσσονται στην διαδρομή μας και να μας προσφέρουν σκιά όποτε το χρειαζόμαστε, μικρά χωριά με όμορφα σπιτάκια σε μικρούς πεντακάθαρους οικισμούς, καθαρά και προσεγμένα. Μα προπάντων καλή παρέα για να διανύσουμε τα χιλιόμετρα. Εκείνη την ημέρα ανακαλύψαμε τις ευεργετικές ιδιότητες του ποταμού αφού μετά τα 120 χλμ βουτήξαμε τα πόδια μας στα κρύα νερά του Δούναβη και έτσι απλά όλες οι ενοχλήσεις εξαφανίσθηκαν. Το απόγευμα φτάσαμε στον προορισμό μας κουρασμένοι αλλά παράλληλα περήφανοι και χαρούμενοι γιατί ολοκληρώσαμε με επιτυχία άλλη μια μέρα ποδηλασίας. Το βράδυ κύλησε ευχάριστα  με την υπόλοιπη ομάδα με κουβεντούλα πειράγματα και πολύ φαγητό για να γεμίσουμε με ενέργεια για την επόμενη ημέρα η οποία θα μας έβρισκε 140 χλμ πιο μακριά.

Ο χρόνος, ως γνωστόν, κυλάει γρήγορα όταν περνάς καλά. Έτσι και τώρα χωρίς να το καταλάβω είχαμε φτάσει στην πέμπτη ημέρα της διοργάνωσης. Οι συναθλητές μας από την Αίγυπτο βοήθησαν και πάλι να μας ξυπνήσουν όλους γύρω στις έξι το πρωί με τα ξυπνητήρια τους και την ανεξάντλητη όρεξη για κουβέντα από τις πρώτες πρωινές ώρες. Φάγαμε ένα γερό πρωινό, παραδώσαμε τις αποσκευές μας για να μεταφερθούν με ασφάλεια  στον επόμενο προορισμό μας και ξεκινήσαμε με τα ποδήλατα μας γρήγορα-γρήγορα για το Attnang. Ο καιρός έχει αρχίσει να αλλάζει. Σύννεφα με αρκετό αέρα μας συντροφεύουν κατά μήκος της διαδρομής.  Ο κόντρα αέρας σε συνδυασμό με την κούραση των 500 χλμ δυσκολεύουν τα πόδια μας στο να κάνουν πετάλι με την ίδια άνεση όπως τις προηγούμενες ημέρες. Αλλά ο συνδυασμός της καλής παρέας με τη σκέψη ότι όλα αυτά γίνονται για έναν ιερό σκοπό σε έκανε να σφίγγεις τα χείλη και να συνεχίζεις. Έτσι αργά το απόγευμα φτάσαμε στο Attnang.  Η διαμονή μας αυτή την φόρα σε κλειστές εγκαταστάσεις για τένις. Με την άφιξη μας ο καιρός έδειξε τις πραγματικές του διαθέσεις και ξεκίνησε να βρέχει καταρρακτωδώς μέχρι αργά το βράδυ. Την ζέστη εκείνη των ημερών την αντικατέστησε η βροχή και το κρύο. Την επόμενη μέρα το σκηνικό παρέμεινε παρόμοιο. Βροχή όλη την ημέρα με έντονο κρύο έκαναν την προσπάθεια μας να φτάσουμε στο Pittenhart δύσκολη. Η διαδρομή μας σήμερα θα περνούσε από το πανέμορφο Salzburg. Την πόλη όπου γεννήθηκε, έζησε και εργάστηκε ο Μότσαρτ. Απαραίτητη η στάση μας εκεί για να απολαύσουμε τα αξιοθέατα, να στεγνώσουμε και να φάμε μια υπέροχη μακαρονάδα στην tratoria l Osteria πριν συνεχίσουμε το ταξίδι μας προς το Attnang. Ευτυχώς η βροχή κόπασε και έτσι το απόγευμα φτάσαμε στον προορισμό μας αρκετά κουρασμένοι αλλά με ηθικό ακμαιότατο μιας και ήμασταν κοντά στο να ολοκληρώσουμε την προσπάθεια μας. Το βράδυ μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Στο Pittenhart καθώς και σε άλλες περιοχές της κεντρικής Ευρώπης κάθε 20 Ιουνίου γιορτάζουν την έλευση του θερινού ηλιοστασίου με μπάρμπεκιου, μπύρα, συζητώντας και στο τέλος ανάβοντας μια μεγάλη φωτιά στην άκρη του χωριού. Εκείνο το βράδυ απολαύσαμε ένα εκπληκτικό δείπνο με καλοψημένα κρέατα και λουκάνικα δίπλα στην φωτιά. Αξία ανεκτίμητη.

Σάββατο 21 Ιουνίου

Τελευταία μέρα του ποδηλατικού μας ταξιδιού. Με ανάμικτα συναισθήματα μαζέψαμε για τελευταία φορά τα πράγματα μας και ξεκινήσαμε για τα τελευταία περίπου 90 χλμ της διοργάνωσης. Το πλάνο: να είμαστε γύρω στις τρεις στο Μόναχο στο σημείο τερματισμού. Με άφθονο χρόνο μπροστά μας αποφασίσαμε να απολαύσουμε την τελευταία ημέρα και να κινηθούμε σε ρυθμούς τουριστικούς. Οι διοργανωτές φρόντισαν η τελευταία διαδρομή προς το Μόναχο να είναι μαγική. Πρώτη μας στάση για καφέ το πολύ γραφικό παραποτάμιο χωριό  Wasserburg. Αξέχαστα θα μείνουν σε όλους μας τα πετρόκτιστα σοκάκια, τα υπέροχα κτίσματα, ο καφές σε μια από τις πολλές πλατείες του χωριού υπό την συνοδεία ζωντανής γερμανικής παραδοσιακής μουσικής και τέλος το υπέροχο στρούντελ που αναγκαστήκαμε να το μοιραστούμε με ένα θαρραλέο, επίμονο μα και πολύ πεινασμένο σπουργίτι. Μετά από μια ώρα χαλάρωσης ξεκινήσαμε ξανά ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες του  Garmin  για να φτάσουμε στον προορισμό μας. Εκείνη την ημέρα διασχίσαμε ένα πυκνό δάσος γεμάτο έλατα μήκους περίπου 9 χιλιομέτρων.  Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε πόσο καθαρά και προσεγμένα ήταν όλα. Και τότε σκέφτηκα πως είμαστε στην Γερμανία και όλα αυτά που για μας μοιάζουν απίθανα για αυτούς είναι κοινή λογική. Όσο πλησιάζαμε προς το τέλος τα συναισθήματα ήταν μπερδεμένα. Από την μια γιατί τελείωνε και τα καταφέραμε να ολοκληρώσουμε σχεδόν 800 χλμ, από την άλλη γιατί έφτανε στο τέλος κάτι τόσο μοναδικό και τόσο ιδιαίτερο. Όπως μας είχε ζητηθεί η ελληνική ομάδα τερμάτισε σύσσωμη γύρω στις 3 γεμάτη χαμογέλα, ευτυχία, περηφάνια. Φωτογραφίες πολλές για να μας συνοδεύουν όλους μέχρι την επόμενη χρόνια και κατευθείαν στην εκδήλωση τερματισμού με άφθονο φαγητό και ποτό να μας περιμένει δίπλα στην πισίνα για να γιορτάσουμε την επιτυχία μας. Και επειδή ο σκοπός αγιάζει τα μέσα το  GBI  συγκέντρωσε  147.000€ για φιλανθρωπικά ιδρύματα εκ των οποίων τα 6 χιλιάδες για τα δικά μας παιδικά χώρια SOS. Αφού τελείωσε η εκδήλωση αποθηκεύσαμε τα ποδήλατα και ξεκινήσαμε για πίσω… Ελλάδα σου ερχόμαστε.

Επίλογος:

Μου το έλεγαν και δυσκολευόμουν να το πιστέψω. ”Είναι κάτι τόσο ιδιαίτερο και τόσο μοναδικό που πρέπει να το ζήσεις. Θα το αναπολείς για πάντα”. Ίσως το άγχος μου εάν θα τα καταφέρω, η αγωνία του πρωτάρη με έκαναν να αμφιβάλω για το εάν θα έπρεπε να συμμετέχω. Με σιγουριά μπορώ να πω ότι ήταν κάτι τόσο μοναδικό και αξέχαστο, ανάμνηση ζωής. Δυσκολίες υπήρχαν (σωματική και πνευματική κούραση, άσχημες στιγμές στη διοργάνωση όπως έλλειψη φαγητού, κακές συνθήκες υγιεινής, μηδενική φύλαξη ποδηλάτων και άλλα πολλά) μα όπως και να έχει αυτά είναι πολύ μικρά μπροστά σε αυτό που βιώνεις και προσφέρεις, με αποτέλεσμα ήδη να ανυπομονώ για την επόμενη χρονιά από τη Βενετία στη Στουτγάρδη και για την επόμενη συγκέντρωση χρημάτων για τα τα Παιδικά Χωριά SOS. Και όλα αυτά βέβαια δεν θα μπορούσαν να γίνουν πραγματικότητα χωρίς την υποστήριξη των χορηγών μας: Vodafone, imtech /Juniper, Aegean Airlines και Μητερα. Τους ευχαριστούμε πολύ.