Όλο νότια πηγαίνουμε φέτος… Τη Δευτέρα καλύψαμε 156 χλμ. κινούμενοι από Βορρά προς Νότο. Τα υψομετρικά ήταν αρκετά: 1200 μέτρα. Αλλά μη φανταστείτε κανένα βουνό… Μέγιστο υψόμετρο που φτάσαμε ήταν τα… 113 μέτρα! Αλλά ανεβοκατεβαίναμε συνέχεια! Λοφάκια το ένα μετά το άλλο!

Και όπου περνάγαμε, οι δρόμοι ήταν βρεγμένοι. Μετά τα πρώτα 50 στεγνά χιλιόμετρα, αρχίσαμε να βρεχόμαστε: πρώτα από τα νερά στο δρόμο και μετά – όταν το … φτάσαμε το σύννεφο – και από τα νερά από τον ουρανό! Ευτυχώς η βροχή δεν ήταν καταιγίδα, αλλά ψιλόβροχο. Δεν μας προβλημάτισε ιδιαίτερα, και μας επέτρεψε να απολαύσουμε τις ομορφιές της διαδρομής: Εναλλαγές σκοτεινών και φωτεινών τμημάτων του δρόμου (όταν περνάγαμε από πυκνά κομμάτια δάσους και όταν περνάγαμε από κομμάτια με απέραντα λιβάδια), λίμνες, ρυάκια, εναλλαγές τοπίου άπειρες… Όπως έχω πει πολλές φορές, πρέπει κανείς να ζήσει εκ των έσω την εμπειρία μιας τέτοιας περιπέτειας, για να μπορέσει να κατάλαβει για τι είδους ποδηλατικη απόλαυση μιλάω.

Δεν περάσαμε από κάποιο χωριό ή κάποιο τουριστικό σημείο που να μας κεντρίσει την προσοχή, οπότε όταν αποφασίσαμε να κάνουμε στάση για φαγητό, την κάναμε σε … βενζινάδικο! Αλλά για μια ακόμα φορά ( όπως και την 1η μέρα) πετύχαμε βενζινάδικο με εξαιρετικό καφέ, καλά ζεστό σάντουιτς και νόστιμα χοτ-ντογκ! Μια χαρά δηλαδή!

Τερματίσαμε ολόκληρη η ομάδα μαζί. Στο αθλητικό κέντρο της Uddevalla μας περίμενε χώρος για να πλύνουμε τα ποδήλατα (δεν είναι για αισθητικούς λόγους το πλύσιμο, είναι για λειτουργικούς – με τόση λάσπη που ξεραίνεται πάνω στα μηχανικά μέρη, δεν πρόκειται να δουλέψει την επόμενη μέρα αν δεν πλυθεί και λαδωθεί). Μας περίμενε επίσης κρύα μπύρα και ψητό λουκάνικα! Στη συνέχεια μεταφερθήκαμε στο ξενοδοχείο μας, όπου ήταν η σειρά των ποδηλατών να καθαρίσουν 😉 Μια τροφοδοσία με υδατάνθρακα στο κοντινό ιταλικό εστιατόριο, κρίθηκε απαραίτητη πριν … ξέραθουμε στα κρεβάτια μας!