Ο Γεράσιμος γνωρίστηκε τυχαία με την GBI ομάδα. Μέσω του Φραγκίσκου. Πήγαιναν τα παιδιά τους, τον Άρη και το Μάνο αντίστοιχα, στην ίδια προπόνηση: στις Ακαδημίες Ποδηλασίας της ΑΕΚ!

Κάπου εκεί, ο Γεράσιμος άκουσε πρώτη φορά για το GBI και απλά αποφάσισε να συμμετέχει! Όχι επειδή ήταν δυνατός ποδηλάτης! Μάλλον το αντίθετο! Αλλά επειδή του άρεσε η ιδέα να βοηθήσει παιδιά! Αυτό ήταν πάντα το πρώτο κριτήριο για το Γεράσιμο: να βοηθάει ανθρώπους με όποιο τρόπο μπορούσε! Το ίδιο έκανε ανέκαθεν στη δουλειά του, στο νοσοκομείο, αυτό έκανε στην προσωπική του ζωή, αυτό ήθελε να κάνει και με το GBI!

Με το trekking ποδήλατό του, άψογα εξοπλισμένο για commuting (αφού με αυτό πήγαινε στη δουλειά του κάθε μέρα), αλλά και κατάλληλα διαμορφωμένο για “long touring” ανάγκες, κατάπινε τα χιλιόμετρα των καθημερινών διαδρομών του GBI. Αργά (για τα δικά μας δεδομένα), αλλά σταθερά και απολαυστικά! Ποτέ δεν παρέλειπε να απολαύσει καλό φαγητό και μια μπυρίτσα στις ανάλογες στάσεις κατά μήκος της διαδρομής. Και τερμάτιζε κάθε μέρα με ένα μεγάλο, παιδικό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του. Κι ας είχε (μερικές φορές) νυχτώσει, μέχρι να τερματίσει!

Είχε πάντα μια καλή κουβέντα να πει, για όλους! Ακόμα και γι’ αυτούς που με τις παραξενιές τους και τις ιδιοτροπίες τους εκνεύριζαν όλους εμάς τους υπόλοιπους. Και είχε πάντα μια αστεία ατάκα έτοιμη για να αποφορτίσει τον όποιο εκνευρισμό και την όποια ένταση!

Το Μάρτιο του 2015, ο Γεράσιμος είχε ρυθμίσει όλες τις λεπτομέρειες για να ταξιδέψει (με το τρένο, που πάντα προτιμούσε σε σχέση με το αεροπλάνο) στη Βενετία και να ποδηλατίσει μαζί με την υπόλοιπη ομάδα προς τη Στουτγάρδη. Όμως η καρδιά του τον πρόδωσε. Και από τότε ποδηλατεί στα ουράνια μονοπάτια, μας προσέχει και μας χαμογελάει από εκεί ψηλά. Είναι και θα είναι πάντα στη σκέψη μας.