Το ποδήλατο μπήκε στην ζωή μου πριν από περίπου 3 χρόνια. Κάποιοι χρησιμοποιούν το ποδήλατο για γυμναστική και κάποιοι ως καθημερινό μέσο μεταφοράς. Εγώ δεν ανήκω σε καμία από τις δύο κατηγορίες. Το ποδήλατο με οδηγεί σε μέρη που δεν είχα σκεφτεί ποτέ να πάω και σε εμπειρίες που δεν είχα ζήσει. Οι αναμνήσεις που ξεχωρίζουν είναι οι βόλτες χωρίς συγκεκριμένο προορισμό, κάποιες φορές με ένα sleeping bag στην πλάτη. Το ποδήλατο είναι μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή κάποιου και όπως συμβαίνει με τις περισσότερες αλλαγές, έρχεται η στιγμή που πρέπει να αποφασίσεις αν θα την κρατήσεις ή θα την απορρίψεις. Η αλλαγή που έφερε το ποδήλατο στην ζωή μου είναι ότι έπαψε να με ενδιαφέρει ο προορισμός και άρχισα να απολαμβάνω το ταξίδι μέχρι εκεί.

Το 2014 έμαθα τι είναι το GBI. Η συμμετοχή σε αυτό ήταν κάτι που δεν πέρασε στιγμή από το μυαλό μου γιατί το θεωρούσα αδύνατον. Το 2015 σκέφτηκα σοβαρά το ενδεχόμενο να συμμετάσχω αλλά και πάλι ο φόβος των 100+ χιλιομέτρων την ημέρα για μια εβδομάδα με νίκησε. Το 2016 λοιπόν είναι η χρονιά που αποφάσισα να πάρω μέρος. Ακόμα θεωρώ πως είναι αδύνατον. Ακόμα με φοβίζει η διαδρομή και οι συνεχόμενες μέρες πάνω στο ποδήλατο. Αλλά η ιδέα του να διασχίσω την Αυστρία, την Τσεχία και την Γερμανία, ξεκινώντας από την Βιέννη και καταλήγοντας στο Βερολίνο, ήταν μια ευκαιρία που δεν μπορούσα να αφήσω να περάσει. Το 2016 δεν είναι μόνο η χρονιά που αποφάσισα να συμμετάσχω στο GBI άλλα είναι και η χρονιά που κατάλαβα τι αντιπροσωπεύει. Δεν είναι, όπως πίστευα, μια παρέα ανθρώπων που τους αρέσει το ποδήλατο και αναζητούν νέες προκλήσεις. Πρόκειται για μια παρέα με μια μικρή δόση τρέλας, αρκετή ώστε να αποφασίσουν να κάνουν 750 χμ. σε 7 μέρες στην κεντρική Ευρώπη, αλλά έχοντας πάντα στο μυαλό τους το κοινωνικό έργο και την προσφορά στα χωριά SOS. Δεν πιστεύω ότι θα αλλάξουμε τον κόσμο. Αν όμως μπορέσουμε να αλλάξουμε την ζωή έστω κι ενός ανθρώπου, τότε σίγουρα κινούμαστε προς την σωστή κατεύθυνση.

Τάσος Θάνος